Zij groeide op als enige dochter in een fijn dorp in het midden van het land. Haar ouders hadden al 20 jaar een enorme kinderwens toen zij op het moment dat alle hoop om ooit nog vader en moeder te worden vervlogen was, zich aankondigde. Wat een enorme verrassing, wat een blijdschap en wat een voornemens om dit zo gewenste kind, voor alle mogelijke gevaren te beschermen.
Aandacht, liefde, bewondering, zorgzaamheid,…..ze werd eronder bedolven!
“mijn jeugd was een warm bad”.
Dit was zo ongeveer de inleiding van de 1 op 1 sessie die ik een tijdje geleden, met een leuke dame van inmiddels 46, in mijn praktijk kreeg. Ik geef erkenning voor dit feit, want laten we eerlijk zijn, er zijn kinderen die het met heel wat minder moeten stellen in hun jeugd. Ik haal een doosje met plusjes en minnetjes tevoorschijn en we gaan eerst samen alle plusjes neerleggen, bij wat dit warme bad haar opgeleverd heeft. Het feit dat ze een afspraak met mij gemaakt heeft en deze inleiding houdt, doet vermoeden dat er een MAAR op komst is…..
Daarvoor gaan we de minnetjes neerleggen. Zijwielen onder je fiets tot je zevende, nooit zonder ouder buiten mogen spelen, altijd moeder die meeging met het jaarlijkse schoolreisje, en het schooluitje, en het concertgebouw, en naar de bibliotheek en naar Artis….ze zucht nu diep.
“Toen ik klein was voegde ik mij hierin, ik wist niet beter. Maar toen ik in mijn puberteit iedere ochtend met de auto naar de middelbare school in de stad gebracht werd, begon het mij te benauwen en steeds meer op te vallen dat dit niet gewoon was.
Weer wat jaren later kreeg ik de inzichten hoe ik eigenlijk opgegroeid ben in een angstcultuur.
Altijd de angst dat er mogelijkerwijs, iets zou kunnen gaan gebeuren met mij. Dit heeft er voor gezorgd dat ik tot op de dag van vandaag moeite heb om stappen te zetten die er toe doen. Het onvermogen om mijn eigen pad te gaan. Als ik ga, lijkt er nog steeds iets in mij dat bezorgd is of mijn ouders, inmiddels dik in de tachtig, dit wel aankunnen. Op een diepere laag ontbreekt het vertouwen of IK het wel aankan”.
Het worden mooie sessies met deze leuke vrouw. En weer kan ik er niet omheen…het innerlijk kind thema staat hier bovenaan het “to do” lijstje. Als kind had ze haar autonomie te veroveren, iets wat onder de omstandigheden waarin zij opgroeide, bijna onmogelijk was. Ze heeft niet kunnen ontdekken wie ze is, wat haar verlangens en behoeften zijn. Wel is ze heel goed geworden in zich afstemmen op de wensen en behoeften van de ander. Wat heeft de ander nodig om rustig te blijven en geen stress te voelen, hoe kan ik daaraan meewerken, wat kan ik doen? Prachtige kwaliteiten die ze nu in haar werk goed kan gebruiken, maar beter inzetbaar als de verwonding van waaruit deze kwaliteiten ontstaan is, geheeld wordt.
Bovendien heeft ze het gevoel haar vleugels verder te willen uitslaan. Alsof er een innerlijk weten is wat haar vertelt, dat ze meer in huis heeft dan dat ze nu laat zien…. Ze is uitgenodigd door haar werkgever om een mooi project in het buitenland op poten te zetten. Alles in haar roept JA en met het deeltje wat hardnekkig NEE blijft roepen gaan we aan de slag.
Ook dat mag gezien en gehoord worden.
Begin 2018 vertrekt ze naar Brazilië.
“ja mam, ja pap….. ik weet dat het een land is waar het gevaarlijk kan zijn.
Gelukkig heb ik ook geleerd van jullie om op mijn hoede te zijn en daar kan ik nu liefdevol naar terugkijken. Liefdevol naar jullie en hoe jullie het gedaan hebben”.