Hij is 35, prachtige kop met haar, mooie blauwe ogen en voor het gemak noem ik hem in dit blog Thomas. “Ik heb last van een monster” zegt hij met een glimlach om zijn mond.
“Gaan we daar samen naar kijken, heeft hij al een naam of moeten we die samen nog verzinnen?” vraag ik.
“Hij heeft al een naam, maar eigenlijk schaam ik mij dood, te zielig voor woorden….hij heet jaloezie”. Terwijl Tomas dit zegt is de glimlach om zijn mond verdwenen en kijkt hij mij niet meer aan.
Dan vertelt hij hoe zijn vorige relaties na ruim twee jaar zijn kapot gemaakt door dit monster. Nu, in zijn huidige relatie, is hij daar ook bang voor. Wat hij in deze relatie wel anders doet is dat hij met zijn vriendin zijn jaloezie niet deelt. Hij vertelt er niets over.
In de vorige relaties deelde hij met zijn partners wat hij voelde en hoe hij van binnen regelmatig verscheurd werd door gedachten, emoties en gevoelens. Beide meiden hadden na twee jaar, na de zoveelste uitbarsting van het monster, de stekker uit de relatie getrokken en dat snapte hij volkomen.
“Nu vertel ik er niets over en lijd ik in stilte….ik wil echt niet zielig doen maar het voelt echt als lijden”. Vorige maand had mijn vriendin een feestje van haar werk, alleen voor personeel, zonder aanhang…..Ik ben om 23.00 uur naar bed gegaan en zowaar in slaap gevallen. Toen ik om 00.30 uur wakker werd en voelde dat de plek naast mij nog steeds leeg was werd ik gek .Het zweet breekt mij dan echt uit en ik word enorm misselijk. Dat zijn de eerste symptomen van het monster. Dan volgt er boosheid en explodeert mijn fantasie. Het ene vreselijke scenario na het andere doemt op. Ze is verliefd geworden op een ander…..ze is in bed beland bij iemand…….een ongeluk op weg naar huis lijkt dan de mildste pijn die opdoemt.”
Ik kijk hem aan, “ben je in paniek?’
“Nou dat kan je wel zeggen” mompelt hij.
Ik leg mijn hand op zijn onderarm en probeer oogcontact te maken.
“Wie is er in paniek, de grote volwassen Thomas of kleine Thomas?”
Hij hapt even als een vis op het droge naar adem.
De kleine Thomas vermoed ik. Nu snap ik ook die rare gespletenheid die ik dan voel.
De volwassen Thomas is het dus die zegt en denkt, doe normaal! Ze komt zo thuis en heeft gewoon een gezellige avond met haar afdeling.” Dan grinnikend, “veertien vrouwen en drie mannen die tegen hun pensioen lopen……Maar de kleine Thomas wint het keer op keer. Hij komt met vreselijke ideeën en beelden.
HIJ, DE KLEINE THOMAS IS MIJN MONSTER!” Nu schiet ik in de lach en vraag hoe oud het jongetje is dat hij een monster noemt.
Het blijft een tijdje stil en ik besluit te wachten…de stilte er te laten zijn en adem diep en rustig in en uit.
Met zachte stem verbreekt Thomas de stilte. “Ik was vier jaar toen mijn vader ervandoor ging. Volgens mijn moeder was ze ingehaald door een jongere versie van zichzelf. Mijn moeder, mijn zusje van twee en ik waren vanaf dat moment met z’n drieën. De tijd dat mijn vader wel deel van het gezin uitmaakte, kan ik mij bewust niet meer herinneren. Alleen via de foto’s komen er zo nu en dan nog wat flarden boven.”
Ik leg Thomas uit hoe oude, onverwerkte thema’s van vroeger, regelmatig later op onze tijdslijn, de kop weer op steken. Spiritueel gezien zou je kunnen zeggen dat oude wonden van vroeger, de krassen in onze ziel, geheeld willen worden en om aandacht vragen. Het kleine verwonde jongetje als monster bestempelen en van hem walgen gaat hem niet helen. “Wil jij van je jaloezie afkomen of het in ieder geval flink verminderen, dan zul je met de kleine Thomas aan de slag moeten. We kunnen hier samen onderzoeken waar zijn pijn, verdriet, boosheid en paniek mee verbonden is. Dan kan jij, de volwassen Thomas, het stap voor stap helen.Ik kan je de tools aanreiken maar jij zult het zelf moeten doen”.
Weer een uur verder verlaat een zeer opgeluchte Thomas (de volwassene in verbinding met het kind) mijn praktijk. Over acht weken komt hij terug en evalueren we de stand van zaken.