Ze komt samen met haar moeder mijn kamer binnen stappen. Een prachtige bos bruin zwarte krullen, wordt enigszins geplet door een pet met een enorme klep.
In het vooraf ingevulde anamnese formulier, had ik al gelezen dat ze last had van boosheid. Voor het geval ik mij niet goed ingelezen zou hebben, demonstreert ze dat overduidelijk. Ik zie op elkaar geklemde kaken en mondhoeken die naar beneden hangen onder de pet vandaan komen en haar armen zijn demonstratief over elkaar geslagen.
Aan de telefoon heb ik aan de moeder uitgelegd, dat zij de eerste sessie wat mij betreft erbij mag blijven zitten, maar dat mijn focus 100% bij haar dochter ligt. Als beide dames zitten, begin ik een praatje. (Laten we de leuke krullenbol voor dit blogje Jacky noemen.) Ik krijg geen antwoorden van haar, maar alleen gebaren. Met haar kleine garnalenvingertjes, laat ze zien hoe oud ze is, maar ze blijft doorgaan, zodat ik op een gegeven moment opmerk dat we de 40 nu echt al gepasseerd zijn…..
Wat ik ook probeer, ze blijft boos kijken en maakt allerlei bewegingen met haar handen. Moeder raakt geïrriteerd en sommeert Jacky “gewoon” te doen. Jacky lijkt echter totaal niet onder de indruk van moeders reactie en gaat stug door met haar zelfbedachte gebarentaal. Dan gaat de telefoon van moeder af. “Deze moet ik echt even nemen” zegt ze, en ik loop met haar naar een andere ruimte, waar ze aan de grote tafel, even rustig kan telefoneren.
Als ik weer terug ben bij Jacky zeg ik dat we gewoon, nu met z’n tweeën opnieuw gaan beginnen. Tot mijn verbazing tilt ze haar pet op, draait de enorme klep naar de achterkant en kijkt mij met twee prachtige bruine ogen aan.
“Ik ben 7 en woon nu 11 maanden in dit stomme Nederland” begint ze…. Ik pak de houtjes en het speelveld erbij en vertel haar dat ik graag haar “levensverhaal” wil horen. Ik teken twee tijdsbalken, waarna ik uitleg dat ieder mens een verleden heeft, een heden en een toekomst. Ik zie witte melktanden en twee scheve grote mensen tanden, als ze enorm moet lachen omdat mijn tijdsbalk, een veel langer verleden heeft, Op al mijn verdere vragen krijg ik uitgebreid antwoord, en ze is druk in de weer om de stukjes white board op de houtjes te voorzien van letters. Aan het speelveld van t leven, wat ik voor haar heb neergelegd, heeft ze niet genoeg. Er moet nog een speelveld bij vindt ze, want ze komt van de overkant van de zee, uit Amerika! Daar is ze geboren en daar woont haar papa nog en oma en al haar vrienden en vriendinnen en daar staat haar leuke school. En die mooie krullen, die heeft ze van haar vader vertelt ze trots!
De school in Nederland is stom en vooral boaring. En de kinderen hier zijn ook niet leuk. Ze heeft nog geen leuke vriendinnen hier in Nederland terwijl ze in Amerika heel veel vrienden en vriendinnen had. De juf was in het begin wel lief maar nu niet meer en op hockey vindt ze er ook niets aan…. “maar weet je, wat het aller aller ergste is? Dat ik mijn papa alleen maar via skype zie”.
Stap voor stap lucht ze haar hart en zetten we de gebeurtenissen uit haar leven in perspectief.
Komt er erkenning en begrip voor het feit dat het niet leuk is als je ouders gaan scheiden. Als je met je Nederlandse mama en broertje naar Nederland verhuist, je het land waar je geboren bent achter je laat, met zoveel personen en dingen die je dierbaar zijn….. dan is het echt niet gek als je daar boos over bent. Als moeder na een half uurtje weer de praktijkkamer binnenstapt zie ik dat Jacky weer in haar norse bui belandt. Ik benoem dit. Interessant voor mij, hier valt winst te behalen voor deze moeder en dochter.
In de twee sessies die hierna nog volgden heb ik met Jacky haar boosheid onderzocht.
Hebben we gezien dat onder die boosheid, eigenlijk heel andere emoties blijken te zitten. Dat alle andere emoties die eigenlijk nog veel nadrukkelijker aanwezig zijn, zich achter de emotie boosheid verschuilen. Dat het veel makkelijker is voor haar, om de hele dag boos rond te lopen, dan om de hele dag verdrietig te zijn.
Nadat moeder ook een keer voor zichzelf een één op één sessie heeft gedaan en via een (familie) opstelling de dynamiek in de onderstroom in beeld gebracht, keert er rust terug in het gezin.
Jacky heeft inmiddels haar draai gevonden in Nederland en gaat deze zomer 6 weken naar papa in Amerika.
We hebben afgesproken dat ze ieder half jaar een keer komt. Gewoon….om te vertellen over haar tijdslijn, zegt ze!