Ze heeft prachtige bruine ogen, waar nu bijna even bruine kringen onder zichtbaar zijn. Ik had haar drie jaar geleden voor t laatst gezien in mijn praktijk. Stralend en zwanger van haar eerste kindje. Nu vertelt ze dat inmiddels het tweede kindje geboren is. “Een heel ander verhaal” zucht ze. “Hij huilt eigenlijk non stop…..Alles werkelijk alles heb ik al geprobeerd, van borstvoeding naar speciale flesvoeding, rond hobbelen met hem in de draagzak, hem wiegen in mijn armen, lichtje aan of juist aardedonker maken, zingen ,neuriën, babymassage”…. Dan begint ze te snikken, met lange uithalen!
“Ik kan niet meer, ik kan echt niet meer, ik heb zelfs tegen hem geschreeuwd en hij is nog maar zo klein. Nu voel ik mij er nog schuldig bij ook.” Ze gooit haar hoofd in haar nek en heft haar handen ter hemel. “Waaraan heb ik dit verdiend?”
Van binnen moet ik een beetje grinniken. Nu herken ik haar weer als vanouds. Een super leuke, expressieve zuid Europese schoonheid, die mij jaren geleden vol passie een kijkje gaf in het wel en wee van haar bestaan. Dan vervolgt ze haar verhaal;
“Ik heb hulp gevraagd. Mij werd een verpleegkundige aangeboden die zich gespecialiseerd had in huil baby’s. Het voelde alsof er een last van mij afgleed toen de afspraak gemaakt werd. Deze dame zou om de dag een uurtje langs komen, om te observeren en tips te geven uit haar zeer ervaren leven als huilbaby specialist. Maar ze is er nu een maand en komt dagelijks! Ze typt lange verslagen op haar laptop…..ik word er bloednerveus van. Als ik vraag wat ze vastlegt in het verslag en waarom, dan zegt ze dat het nodig is ter verantwoording van haar uren. Maar ik mag niet nalezen wat ze schrijft. Nu wil ze eigenlijk ook jeugdzorg erbij betrekken.
Daar waar ik eerst vooral ontspannen geluisterd heb naar haar verhaal, recht ik nu mijn rug en vraag haar wat ze allemaal gedeeld heeft met deze huilbaby specialist. (Ik kan mij van de sessies een aantal jaar gelden n.l nog goed herinneren hoe zij, gevoed door een krachtig zuid Europees temperament, dingen zo passievol kan vertellen, dat het lijkt of de wereld op het punt staat te vergaan.) Haar armen zwaaien van boven naar beneden en van links naar rechts als ze vertelt. Haar ogen vlammen en haar prachtige donker golvende haren, bewegen mee in het ritme van haar verhaal. Dat de soep lang niet altijd zo heet gegeten bleek te zijn als in eerste instantie leek, kwam ik achter toen ik haar beter leerde kennen.
Met horten en stoten vertelt ze hoe ze de kleine huilebalk, af en toe wel achter de muur wil plakken (variant van het aloude behang denk ik) hoe ze hem in zijn box legt en dan rondjes ijsbeert door de kamer met haar handen voor haar oren, dat ze soms op de wc gaat zitten huilen met zoveel mogelijk deuren dicht…..en dat ze ‘s nachts wel eens een kwartiertje probeert te negeren dat hij huilt, en daarbij haar hoofd onder de dekens stopt.
Als je dit zo hoor, lijkt het mij geen reden om jeugdzorg in te schakelen. Neem je echter de mimiek de felheid van de taal, kortom de dramatische, temperamentvolle entourage erbij, dan kan ik mij voorstellen dat de huilbaby specialist dit voorstelt, met een enorme positieve intentie van haar kant.
Ik pak de houten popjes erbij, en laat haar een houtje kiezen voor zichzelf, voor de andere gezinsleden en voor de dame. Vervolgens mag zij, op het door mij neergelegde speelveld, de houtjes neerzetten zoals zij het op dit moment ervaart.
Er volgt een mooi stukje systemisch werk ook wel een tafelopstelling genoemd. Ik voel in, en laat haar zien, voelen en ervaren.
Dan komt ze gelukkig zelf tot de conclusie dat ze uitgeput en wanhopig, haar eigen verantwoordelijkheid helemaal uit handen heeft gegeven. Dat de enorm betrokken huilbaby specialiste, in het gezin op een plek gekomen was, die door omstandigheden niet ingevuld werd. Een gat in het (familie) systeem, waar deze dame zeker niet hoorde. Een gat waardoor ook deze leuke jonge moeder het extra zwaar had.
Om wie gaat het nu?
Wie zorgt voor wie?
Hoe haal je je eigen verantwoordelijkheid
weer terug?
Dáár ging de sessie over!
Mooi om te ervaren, hoe de één op één sessies in de praktijk de laatste jaren, bijna altijd verstrengeld zijn met het systemische kijken. Is systemisch kijken een wondermiddel? Nee dat niet (hoewel grondlegger Bert Hellinger het weleens de antibiotica in therapieland genoemd heeft). Systemisch kijken is net even anders, je kijkt van verschillende kanten.
Het lot wordt aanschouwd….Inzichten verkregen…..en vanuit deze nieuwe beelden, ontstaan andere oplossingsmogelijkheden. Hierdoor kan een ander perspectief in beeld kan komen.
Jeugdzorg is er nooit aan te pas gekomen gelukkig. We zijn nu weer een paar maanden verder en het gaat goed. Moeder is weer aangesterkt, kindje gestopt met huilen (of misschien in omgekeerde volgorde) Het systeem draait weer op eigen kracht!
Wil jij ook eens met een systemische bril kijken naar dingen in je leven die niet gaan of lopen zoals je graag zou willen? Ons bedrijf biedt maar liefst 3 mogelijkheden om dit te doen.
• Één op één in de praktijk d.m.v een tafelopstellingen.
• Een familie of bedrijfsopstelling opstelling in workshopvorm op vrijdagavond.
• Een besloten opstelling op woensdagavond.