Hij kwam op aanraden van zijn werkgever om de steeds terugkerende depressies, die zijn leven zo zwaar maakten eens met mij te onderzoeken.
Hij had niets naars of heftigs meegemaakt dus begreep niet waar de depressie vandaan kwam. Puur intuïtief vroeg ik hem iets te vertellen over de mannen in zijn familie…..
Zijn vader had in Indonesië dienst gedaan als soldaat, maar hijzelf was geboren in 1963 dus daar kon hij toch geen last van hebben?
Ik kreeg kippenvel over mijn armen en benen en voelde dat daar een weg te gaan lag……
Met de trein kwam hij eens per maand uit de Achterhoek naar de praktijk in Amsterdam. De afstand vond hij geen bezwaar, hij voelde zich stap voor stap opknappen en maakte er “een dagje Amsterdam” van.
Zijn opa, naar wie hij vernoemd was, stierf toen zijn vader als jongen van net 18 jaar, als dienstplichtig militair naar Indonesië uitgezonden was. “Opa stierf door het gemis van zijn zoon” werd er altijd op verjaardagen gezegd. Hij nam het voor kennisgeving aan en mengde zich nooit in die gesprekken.
Hij was zelf in 1963 geboren dus ver na de oorlog in Indonesië. Inmiddels weet hij dat die oorlog ook door zijn aderen stroomt!
Elk ONVERWERKT groot verlies heeft gevolgen voor de volgende generaties. Dit inzicht is mij als systeemgericht coach/therapeut, werkend met meergenerationeel verlies/trauma, inmiddels wel duidelijk.
Hij kreeg zelf n.a.v de sessies het idee om naar het graf van zijn opa, zijn naamgenoot, te gaan. Hij toonde mij een foto hoe hij het graf aangetroffen had. Een weggezakte steen, niet leesbare letters, door mos en vuil overwoekerd. Ook toonde hij vol trots een foto achteraf. De steen nog steeds scheef maar keurig schoongemaakt, leesbare letters, mooie grijsbladige plantjes en wit bloeiende eenjarige plantjes. Een mooi statig oud graf.
“Terwijl ik bezig was voelde ik mij zo verbonden. Ik praatte in gedachten met hem en het voelde of hij terug praatte”. Terwijl hij dit vertelt lacht hij een beetje beschaamd. “Hoor mij nou gek doen…
Het gaf zoveel rust. Ik snapte zijn gemis. Je zoon voor drie jaar los moeten laten, zien vertrekken naar een ver land, in een ander werelddeel, geen Facebook geen mail en geen telefooncontact. Als je geluk had ontving je eens per half jaar een brief. Zwaar moet dat voor mijn opa geweest zijn, verzuchtte hij. Mijn zoon is geëmigreerd naar Australië vier jaar geleden. Wij hebben gelukkig wel veel contact via social media”.
“Is dat het moment waarop jouw depressie begon” vraag ik hem.
Hij trekt een beetje wit weg en zijn mond zakt een beetje open…..
“Nou je het zegt” roept hij met zijn mooie Achterhoekse accent.
Hij pakt met beide handen zijn hoofd. “Wauw, mijn hoofd voelt als een flipperkast, nu snap ik het. Ik heb de zwaarte van mijn opa, mijn naamgenoot, al die tijd gevoeld”.
Ik legde hem uit hoe door het vertrek van zijn zoon dit onverwerkte leed in het familiesysteem is gaan resoneren.
De afgelopen maanden heb je goed werk verricht en oud onverwerkt leed “in het licht gezet” .
Een diepe zucht vanuit zijn tenen, gevolgd door een glimlach van oor tot oor is het gevolg!
“ik denk dat we klaar zijn”, zegt hij.
“Ik denk het ook” zeg ik. En voor de laatste keer trekt hij de deur van de praktijk achter zich dicht.