Het verhaal gaat, dat ik het al riep toen ik 4 was….”Als ik later groot ben word ik juf”! later werd dat iets genuanceerder, maar dat ik met kinderen aan de slag zou gaan, leek er al vroeg in te zitten. De stap om het onderwijs te verlaten in 2000 en mijn focus naar het runnen van een bedrijf voor therapie, coaching en workshops te verleggen had dan ook wel wat voeten in aarde. Niet zozeer het opstarten, dat liep vanaf het allereerste begin prima, maar het loslaten van 23 jaar juf zijn was wel een klus. Jaren later was ik nog steeds op Koninginnedag (toen nog) aan het zoeken naar leuke dingen “voor in mijn klas”. Maar goed, dat sleet langzaam uit mede doordat er naast volwassenen ook kinderen in de praktijk kwamen. Inmiddels bestaat 75 % van mijn klantenbestand uit volwassenen en 25 % uit kinderen.
Je volgt ieder jaar wel weer een interessante cursus of opleiding, de ene keer gericht op volwassenen en de andere keer op de jeugd. Het inmiddels al meer dan 40 jaar met kinderen werken, brengt ook gewoon eigen inzicht en wijsheid mee.
Daar waar ik in het begin nog wel eens alleen met het kind (en zijn of haar buikpijn, verdriet, gebrek aan zelfvertrouwen, boosheid, angsten, onzekerheden etc. ) aan de slag ging, doe ik dit nu niet meer zonder commitment / inzet van de ouders.
Als je werkt met kinderen, werk je eigenlijk ook altijd met de ouders
Ik vraag ouders of zij, als uit de sessie van het kind mocht blijken dat dit van toepassing is, bereid zijn te kijken wat zij kunnen bijdragen, aan de heling van het betreffende thema.
Steeds weer ontdekte ik dat het kind in gedrag, maar ook in lichamelijke klachten, vaak de gebeurtenissen in zijn of haar leven laat zien.Wat het kind voelt en ervaart is natuurlijk nauw verwant met zijn of haar grote rolmodellen, papa en mama!
Fijn, mooi, en ik blijf het ook heel bijzonder vinden, als je prachtige stappen voorwaarts met het kind kunt zetten, als papa en mama bereid zijn, naar hun eigen aandeel te kijken.
We hebben het hier niet over schuld, of oordeel, wel over hoe het leven loopt en in elkaar lijkt te zitten.
Hoe we met elkaar als familie, op een intense wijze verweven blijken te zitten. Dikwijls uit enorme liefde of loyaliteit, om het evenwicht in het familiesysteem te bewaren.
* De kleinzoon verstrikt met de opa die hij bewust zelfs niet eens gekend heeft, maar die wel grote impact op t leven van zijn vader heeft gehad….
* de dochter, die alle angsten van haar moeder, uit haar weeshuis tijd als een grote schat in haar buik verborgen hield…
* Het kind met ernstige obstipatie, doorverwezen via de kinderarts, die het al drie generaties lang verzwegen familiegeheim vast zette….
Ja, het werken met kinderen EN hun ouders maakt dat er vorderingen mogen plaatsvinden.
De foto die ik maakte van de twee ezeltjes, ieder met hun (hopelijk) eigen mandjes met ballast, deed mij hieraan denken.
DRAAG WAT VAN JEZELF IS,
WERK AAN WAT VAN JEZELF IS,
DAT IS WAT WERKT!